Kartal escort sokaklarına gece çökmüştü. Denizden gelen keskin rüzgâr, tuz kokusunu taşırken, sokak lambalarının sarı ışığı kaldırım kucak seven taşlarına vuruyordu. Şehrin sesi yavaş yavaş kesilmiş, yerini rüzgârın uğultusu almıştı. Derya, ceketinin yakasını kaldırıp yürüdü. Her adımı, geçmişinden kaçan bir kadının sessiz hikayesini anlatıyordu.
Henüz yirmi bir yaşındaydı. Ama gözlerindeki yorgunluk, yılların ağırlığını taşır gibiydi. Kartal escort arka mahallelerinden birinde, rutubetli bir odada yaşıyordu. Babası o küçükken evi terk etmiş, annesi de yıllarca çalışmaktan hastalanmıştı. Derya liseyi bitirememişti. Çünkü hayat, ondan çocuk olmayı değil, güçlü olmayı istemişti.
Önce bir tekstil atölyesinde çalıştı. Sabah erkenden kalkar, akşam eve döndüğünde dolgun memeli yorgunluktan ayakta duramazdı. Sonra bir markette kasaya geçti. Ama aldığı maaş kiraya bile yetmiyordu. Borçlar büyüdü, umutlar küçüldü. Annesinin hastalığı ilerleyince her şey daha da zorlaştı.
Bir gece, çaresizlik içinde sahilde otururken yanına bir kadın geldi. Kadının yüzünde acıyla karışık bir sakinlik vardı.
“Kızım,” dedi, “bazı yolları kimse isteyerek seçmez. Ama bazen yaşamak bile bir direniştir.”
O söz, Derya’nın aklına kazındı. Günlerce direndi. Ama sonunda, o karanlık yola mecburen adım attı.
O günden sonra Kartal genç escort geceleri onun evi oldu. Karanlık sokaklar, soğuk rüzgâr ve deniz sesiyle dolu bir dünya… İnsanların yargılayan bakışlarına alışmaya çalıştı.
Ama sabah eve döndüğünde aynaya baktığında kendi gözlerine bakamıyordu.
“Bu ben değilim,” derdi sessizce, “ama başka bir ben kalmadı.”
Bir yanıt yazın