Pendik escort Aysun, Pendik’in Kaynarca tarafında, tren raylarına yakın dar bir sokakta yaşıyordu. Ev diyemeyeceği bir yerdi orası; daha çok sığınak, geçici bir boşluk. Rutubetli duvarlar, ufacık bir ocak, her gece yanan bir sigara kokusu… Aysun, İstanbul’a geleli beş yıl olmuştu ama hâlâ burada olduğunu kabullenemiyordu. Hayat bir ara durur, her şey yeniden başlar sanmıştı. Oysa Pendik’te, hiçbir şey yeniden başlamazdı.
Daha önce evliydi. Kocasıyla Ankara’dan gelmişlerdi. Bir süre sonra adam kayboldu; ne iz bıraktı, ne borcunu ödeyip gitti. O günden sonra Aysun, hayatla tek başına kaldı. Kimsesi yoktu, dönüp gideceği bir baba evi hiç olmamıştı. Önce garsonluk yaptı, sonra gece temizlikçiliği. Ama geçim, İstanbul’da her kadını başka yollarla sınardı.
Rayların Yanı, Kimsenin Uğramadığı Yerdir
Pendik escort Bir gece, Pendik İDO iskelesine yakın bir sokakta, rayların dibinde bekliyordu. Karşı kıyıdan gelen vapurun ışıkları uzaktan görünüyordu ama ne vapur gelir bu sokağa, ne umut uğrardı. Derken yaşlı bir adam yaklaştı. Diğerlerinden farklıydı; kirli değildi, ama yorgundu. “Konuşacak birine ihtiyacım var,” dedi. Aysun tereddüt etti ama sessizce başını salladı.
Yürümeye başladılar. Adam, eşinin ölümünden sonra konuşacak kimse kalmadığını, oğlunun Almanya’da yaşadığını, İstanbul’da bir başına kaldığını anlattı. “Sana para vermek istemiyorum. Bir saat yanımda durman yeter,” dedi. Aysun şaşırdı. Kabul etti. Sadece yürüdüler. Sahile vardıklarında oturdular, hiçbir şey söylemeden denize baktılar.
O an Aysun, ne kadar susadığını fark etti: Sessizliğe. Dokunulmayan, istenmeyen, sadece var olduğu için kabul edilen bir saate. O gece kimseye satılmadı. Sabah eve döndüğünde, rayların yanında uyuyan kediyi fark etti. Yanına çömeldi, kucağına aldı. “Bugün seni aldatmadım,” dedi kediye fısıltıyla. Ve uzun zamandır ilk kez kendini insan gibi hissetti.
Bir yanıt yazın