Ümraniye escort dar sokakları akşamları her zamankinden daha sessizdi. Yağmur yeni dinmişti, kaldırım taşlarının arasında biriken sular sokak lambalarının ışığını yansıtıyordu. Elif, başındaki kapüşonu çekip hızlı adımlarla yürüyordu. Rüzgâr yüzünü kesiyor, soğuk iliklerine kadar işliyordu. Ama alışmıştı artık. Bu şehrin soğuğuna da, insanların bakışına da.
Elif yirmi yaşındaydı. Ama hayat plan yapmayı sevmezdi. Babası, Elif on altı yaşındayken evi terk etmiş, annesi temizlik işlerine giderek üç çocuğuna bakmaya çalışmıştı.
İlk işini bir kafede buldu ama maaşı borçları karşılamaya yetmedi. Ev sahibinin tehditleri, kardeşlerinin açlığı, annesinin ilaç masrafları… Her biri hırçın omzuna ayrı bir taş koydu.
Bir gece, kafede tanıştığı bir kadın ona “İstersen kolay para kazanabileceğin bir iş var,” dedi. Elif o teklifi önce duymamış gibi yaptı. Ama günler geçtikçe çaresizlik, o kelimeleri kulağında yankı yaptı. Ve bir gece, artık geri dönüşü olmayan bir yola girdi.
O günden sonra Ümraniye escort karanlık köşeleri Elif’in sessiz sahnesi oldu. Geceleri soğuk kaldırımlar, onun adımlarını tanıdı. İnsanların küçümseyen bakışlarına aldırmamayı öğrendi. Ama sabahları aynaya baktığında, gözlerindeki ışığın yavaş yavaş sönüşünü izlemekten kaçamıyordu.
Her sabah içinden aynı cümle geçiyordu: “Ben buraya ait değilim.”
Bir gece, sahura yakın götten saatlerde boş sokaklarda yürürken yaşlı bir kadınla karşılaştı. Kadın ona dikkatle baktı ve “Kızım, kim olursan ol, Allah seni hâlâ görüyor,” dedi. O söz Elif’in kalbinde yankılandı. Uzun zamandır kimse onun insan olduğunu bile hatırlatmamıştı.
Bir yanıt yazın