Ümraniye escort akşamüstü kalabalığı, insanın içini hem boğan hem de bir şekilde teselli eden bir atmosfere sahipti. Sokaklar, işten dönenlerin telaşıyla dolarken, ışıkların altında yürüyen genç bir kadın vardı: Nehir. Yirmi bir yaşındaydı ama hayatın ağırlığını omuzlarında taşıdığı götten için daha büyük görünüyordu. Yüzünde yorgunluk çizgileri, gözlerinde hem direncin hem de kırılganlığın izleri vardı.
Nehir yıllar önce ailesinden kopmak zorunda kalmış, tek başına ayakta kalmaya çalışmıştı. Hayatta kalmak için zor kararlar almış, istemediği bir yola sürüklenmişti. İnsanların acımasız bakışlarına, fısıltılarına ve önyargılarına kondom maruz kalsa da içindeki iyilik hâlâ kaybolmamıştı. Zorluklarla dolu hayatının içinde, bir gün çıkış yolu bulabileceğine dair küçük bir inancı vardı.
O gün Nehir sabahın ilk saatlerinde İnkılap Mahallesi’nin arka sokaklarında bulunan küçük odasından çıkmıştı. Kirayı zor ödediği, penceresi zor kapanan, rutubet mini etekli kokan bir odaydı. Ama en azından başını sokacak bir yeri vardı. Sokağa çıktığında hafif yağmur çiseliyordu. Yağmurun serinliği yüzüne dokunurken kalbinin sıkışıklığını biraz olsun hafifletti.
Yürürken düşünceleri hep aynı yere gidiyordu: “Ben ne zaman özgür olacağım?”
Her adımında bu soru içini tırmalıyordu.
Meydan’a doğru ilerlediğinde, kalabalığın arasında küçük bir kız çocuğunun ağladığını gördü. Sev instinctif olarak çocuğa yaklaştı.
“Küçük, iyi misin?” diye sordu yumuşak bir sesle.
Kız gözyaşları içinde, “Annem kayboldu,” dedi.
Nehir hemen vip etrafı kolaçan etti. İnsanlar koşuşturuyor, kimse çocuğa aldırış etmiyordu. Bu duyarsızlık onu her zaman yaralardı. Küçük kızın elini tutarak güven vermeye çalıştı.
Bir yanıt yazın